Aankomst Tanzania

Mijn vlucht naar Tanzania

Om vier uur begon vandaag mijn start aan deze bijzondere reis. Onderweg naar Brussel Zaventum met Jorn, papa en mama. Het duurde enorm lang voordat ik kon inchecken, omdat de mensen uit Afrika die meereisde alles op hun dooie gemak deden en daarnaast ook nog eens te grote koffers, te zware koffers of te veel koffers haha! Vermakelijk om naar te kijken en ook een goed begin om te wennen aan hoe het de komende weken eraan toe zal gaan. Nadat ik afscheid had genomen, ben ik door de douane gegaan. Hier moest mijn handbagage extra gecheckt worden, aangezien ik er erg gevaarlijk uit zie en naar een super gevaarlijk land ga natuurlijk! De boosdoener was… de kaas haha! Nadat ik de paspoortcontrole had gehad, heb ik wat winkeltjes gehad op de luchthaven en ben ik even later naar het vliegtuig gelopen. Na even gewacht te hebben, kon ik als derde het vliegtuig in en ging mijn reis dan écht beginnen. Ik nam plaats in een mega de luxe vliegtuig, waarin ik mijn ogen echt uitkeek. Er lagen kussentjes en dekentjes klaar en de plekken waren enorm ruim. Het vliegtuig was niet eens voor de helft vol, dus ik had niemand naast me zitten en kon lekker ongegeneerd breed gaan zitten! Ik had verwacht (en gehoopt) de gehele vlucht te kunnen slapen, maar niks was minder waar. We kregen om half 12 nog avondeten, welke ik had overgeslagen en om half 6 kregen we ontbijt -> een aardbeienkwark, broodje, croissant en beleg. Bij aankomst in Rwanda moest ik een speciale richting op omdat ik verder zou reizen naar Tanzania. Meerdere mensen hadden Rwanda als tussenstop, dus stond er een redelijk lange rij. In de rij kwam een man langs gelopen met een soort van scanapparaat. Hij richtte dit op de voorhoofden van de mensen. Ik was ervan overtuigd (met een groot stukje fantasie) dat die mensen gescand werden om te weten of ze niet illegaal er waren. Wat bleek… het was een apparaat om een verhoging of koorts te meten, zodat ze je apart konden nemen en konden testen op Ebola… Bij de paspoortcontrole kreeg ik een uitgebreid verhoor over de reden dat ik naar Tanzania ging, waarom ik alleen ging, wat mijn intenties waren voor die periode en mijn terugvlucht. Het heeft bijna wel een half uur geduurd, want de betreffende man sprak heel onduidelijk en slecht Engels. Maar eind goed, al goed. De tussenstop was in Rwanda en duurde ontzettend lang. Ik had enorm veel honger, maar op het hele vliegveld geen enkel tentje te vinden waar ik eten kon kopen… Na bijna vier uur gewacht te hebben, kon ik eindelijk weer in het vliegtuig. Met een busje werden we gebracht naar het vliegtuig wat mij naar Tanzania zou vliegen. Nou daar kwam het dan, het vliegtuig zag er erg klein uit en het leek alsof deze niet van de grond zou komen. Het leek totaal niet veilig te zijn en ik ging met buikpijn het vliegtuig in. Van binnen waren er 2 rijen van 2 plekken. Er paste ongeveer 50 mensen in het vliegtuig. Op het moment dat de motor werd gestart, rammelde het vliegtuig aan alle kanten, maar ondanks dat stegen we snel op. Nadat we net opgestegen waren kregen we een warme lunch, waarbij we konden kiezen uit kip of biefstukreepjes met aardappelen of rijst. Ondanks dat ik niet verwacht had dat ik niet eens iets zou krijgen, smaakte het erg goed! De vlucht ging enorm snel en ik was zo in Tanzania. De landing ging even goed als hoe het vliegtuig eruit zag, bagger dus… Maaaaar, KARIBU TANZANIA.

Woensdag 2 oktober

Aangekomen op Tanzania moest ik mijn visum regelen. Allereerst een brief ingevuld, waarna ik later deze bij een balie heb aangevraagd. Ondanks dat wij het enige vliegtuig waren dat was geland, heb ik dik een uur staan wachten om mijn visum geregeld te krijgen. Ik verliet als laatste het vliegveld, omdat ik een werkvisum moest krijgen en ze niet helemaal goed wisten hoe ze dat moesten doen én het werktempo was écht op Afrikaanse wijze. Na mijn koffers gepakt te hebben, moest ik naar de aankomsthal (nouja hal, ik ging door een deur en stond buiten haha!). Hier zou mijn contactpersoon Charles klaarstaan. Echter stonden er super veel mensen, die allemaal op elkaar lijken en bordjes in de lucht houden. Verschillende mannen probeerde mij in de taxi te krijgen, maar het enige waar ik naar op zoek was, was Charles die ik niet kon vinden… Ik had geprobeerd hem te bellen, maar geen bereik. Ik ben toen op zoek gegaan naar een balie die ik gevraagd heb om naar Charles te bellen en ja hoor, daar was hij! Ik werd warm ontvangen met een knuffel en hij bracht me naar de auto. In de auto vertelde Charles dat hij hartstikke dankbaar was dat ik er was en stelde hij zichzelf voor. De rit zou één uur en drie kwartier duren en gedurende de rit zou hij mij al een beetje kennis laten maken met Tanzania. Nu begon de spanning toch echt wel te komen. De vlucht was goed gegaan, de aankomst iets minder, maar ik was nu onderweg naar mijn second home (zoals Charles dat noemt). Ik keek mijn ogen uit gedurende de rit. Ondanks dat ik mij voorbereid had op armoede, oversteeg dit toch al mijn verwachtingen. De hoofdwegen waren goed te berijden, maar de huisjes langs de weg waren voor Nederlandse termen onbewoonbaar, de wegen naar dorpen waren amper te begaan en de kleding van de mensen was vies en versleten. Aangekomen bij mijn second home in Ngaramtoni (wijkje dicht bij Arusha), werd ik ontvangen door Anna (zijn vrouw) en Joel (zijn zoon van 19 jaar). Mijn spullen werden op mijn kamer gezet en ik had even de tijd om te settelen. Er stond een lunch voor mij klaar (brood, pindakaas en bananen). Ik heb daarna geholpen met de afwas en de pleegkinderen geholpen met het maken van huiswerk. Richting de avond heb ik even mijn rust gepakt en heb ik kennisgemaakt met Paschazia (zijn dochter van 23 jaar) en Wade (zijn zoon van vier jaar). Ik had verwacht veel moeite te hebben met het omschakelen naar Engels, maar vooralsnog vergaat het mij gelukkig goed! Ik kan mij goed verstaanbaar maken en ik versta en begrijp anderen ook goed. Het was een erg zware dag en ik zat er flink doorheen. De reis, spanning en omschakeling vroeg veel mij en mijn lichaam. In de avond zouden twee andere Nederlanders arriveren en ik wilde eigenlijk op hen wachten, maar zij zouden pas tussen 11 uur en half 12 arriveren. Echter was ik zo ontzettend moe dat ik om half elf mijn bedje heb opgezocht en wakker schrok toen Charles mijn kamer binnen stormde met zware koffers en Lysanne (andere vrijwilliger). Gedesoriënteerd en geschrokken werd ik wakker, maar ik viel gelukkig weer snel in slaap! Morgen staat kennismaking op Charles zijn school, een sim kaart regelen en kennismaking met de stad op het programma.