Maandag 21 - dinsdag 22 oktober

Maandag 21 oktober

Vanochtend stond ik op met het besef dat het einde nu toch echt in zicht is. Na het ontbijt liep ik met Sander naar school toe en daar aangekomen vroeg ik aan Neema (lerares grade 2) of het oke was dat ik bij haar in de klas kwam zitten. Op het moment dat zij wilde antwoorden zei Irene: 'Nee, Amber moet bij mij in de klas'. Waarop een andere docent zei dat ik bij haar in de klas moest. Nadat de docenten wat gekibbel hadden (in het Swahili), werd ik door Irene meegenomen naar haar klas. In de klas ondersteunde ik haar met huiswerk nakijken en wat administratief werk (zoals de klassenlijst invullen). Er was een jongen die de hele opdracht fout had en Irene zei, ja geef maar gewoon terug dan weet hij dat het de andere optie was. Waarop ik zei: 'Is het misschien niet een idee dat ik met hem even apart ga zitten en het ga uitleggen?'  Dit vond ze een goed idee en zo heb ik een aantal kinderen apart genomen en individueel uitleg gegeven en oefeningen gemaakt. Als ze het goede antwoord gaven, verscheen er zo'n glimlach op hun gezicht en straalde de trotsheid er vanaf.

Wanneer de docent niet aanwezig zijn, komen de kinderen naar mij om vragen te stellen of te klikken. 'Mag ik naar het toilet? ... Spreekt Swahili. ... Sloeg mij. ... Geeft de gum niet aan mij.' Daarnaast was erg veel gehuil te horen. Ik vroeg aan Irene wat er gaande was, waarop ze zei dat kinderen onder de 6 jaar een prikje kregen. Toen ze dat in de klas hoorde, waren er heel veel kindjes geschrokken. In plaats van ze te troosten, lachte de docente ze uit en zei dat ze zich niet aan moesten stellen. Veel van de cultuur en de gewoonte vind ik oké, maar dit ging voor mij echt te ver. Ik trooste de kindjes die huilde en dat deed mij en hen goed.

Na de prikjes waren er veel in paniek en aan het huilen. Het voelt goed dan iets voor hen te kunnen betekenen. Na schooltijd zijn we met de schoolbus heengegaan en zijn we weer water gaan vullen bij forest. Omdat de uitstap van de schoolbus best hoog is en we in het gras stonden, ben ik bij het uitstappen door mijn enkel gegaan. Met als resultaat een dikke enkel die iets wat blauw begint te worden. Na dit uitstapje zijn we naar de markt gegaan om mijn Tanzaniaanse jurk op te halen, helaas heeft ze een paar fouten gemaakt en paste de jurk niet, dus morgen even terug brengen. Bij thuiskomst heb ik een wasje gedaan en kreeg ik ondersteuning van Wade, Patricia en Caroline. Ze wilde allemaal een beetje was van mij: de ene een sok, de andere de andere sok en weer een ander een shirt. Beste hulp ooit!

Daarna hadden we chipata (soort taco met groente) en daarna heb ik weer mijn bed opgezocht. Lala salama. 

Dinsdag 22 oktober 

Habari asuburi. Vandaag is mijn laatste dag. Doordat ik gisteren door mijn enkel ben gegaan, had ik gevraagd aan Charles gevraagd of ik met hem mee kon rijden. In plaats van de afgesproken tijd, vertrokken we een uur later (het is nog steeds niet gewend, want ik zat al een uur klaar). We moesten nog iemand ophalen en zijn toen uiteindelijk rond 9 uur aangekomen op school. Met Sander heb ik de laatste dingen geregeld die op ons lijstje stonden en daarna heb ik mijn laatste dag met middle class doorgebracht. Afgelopen week heb ik veel bij hen in de klas gezeten en je merkt dat de kinderen dat erg op prijs stellen. In de ochtend hadden ze hard gewerkt, zodat we in de middag tijd hadden voor wat spelletjes te spelen buiten.Ik had ballonnen meegenomen en deze had ik, nadat ik ze had opgeblazen, vastgeknoopt aan de schoenen of enkels. Na wat rondgerend te hebben, startte het spelletje dat ze de ballonnen van iemand anders moesten kapot maken. Wat een tevreden, blije en enthousiaste koppies zag ik toen. Ze gilden, lachten en renden in het rond.

Nadat het spelletje was afgelopen werd mij gezegd dat ik moest wachten buiten want ze moesten wat voorbereiden. Na een half uur gewacht te hebben, kwam ik terug de klas in. Er werd voor mij gezongen, gedanst en ik kreeg een mooie tekening van de hele klas. Daarna kreeg ik van elk kind een knuffel en een kus op mijn wang. Irene had nog een klein presentje voor mij, namelijk twee enkelbandjes. Ik stond voor de klas en moest mijn ogen dicht doen en toen werden de enkelbandjes omgedaan. Super lief en heel erg dankbaar voor dit presentje!

Na schooltijd ben ik met Sander, Pascazia en Nanjaro op pad geweest voor een verassing voor Charles. We kochten rijst, suiker en zout voor de school, waar ze 1. 5 week mee kunnen doen. We hadden het op het schooltje afgezet en gingen terug naar huis. Daar heb ik mijn spullen ingepakt en om 7 uur gingen we terug naar het schooltje voor de evaluatie. De evaluatie was met Charles, Nanjaro, Irene en Pascazia. We bespraken onze leermomenten en de adviezen aan school. Daarna kregen we speeches en heb ik een speech voor hen gehouden:

"After years of sickness I've made the decision to start an adventure where i should believe in myself. I wanted to be meaningful for others and helping others in a very special way. Since the moment I'm here in Tanzania, it feels like home. Everyone is so kind and it was an honour to be a part of the Rockland family. Thank you for having me and thank you for giving me this amazing time." 

Onder het genot van een Fanta en koekjes namen we afscheid. We lieten de verassing aan Charles zien en hij kreeg er tranen van in zijn ogen! Asanta sana zei hij wel 10 keer (heel erg bedankt).

Daarna zijn we nog even naar bordingschool geweest en toen waren we om 9 uur thuis en hadden we onze laatste avondmaal in Charles zijn huis. Rijst met bonen en banaan. 

Daarna mijn spullen verder ingepakt en mij klaargemaakt voor de nacht. Morgen begint mijn volgende avontuur hier in Tanzania. Lala salama.