woensdag 9, donderdag 10 en vrijdag 11 oktober

woensdag 9 oktober

Vanochtend heb ik een beetje uit kunnen slapen, omdat ik nog thuis bleef van vrijwilligerswerk op school. Lysanne en Sander zouden ook later vertrekken, dus om acht uur zaten we aan het ontbijt. Na het ontbijt hebben we onze vuile was op Tanzaniaanse wijze gewassen. Eén ding weet ik zeker: mijn kleding hier zal niet krimpen, want we wassen met koud water haha! Na deze intensieve ochtendroutine ben ik weer snel mijn bedje in gekropen en heb ik nog wat uurtjes bij kunnen tanken. In de middag stond weer een lunch voor mij klaar, dit keer brood omdat ik dat zelf aangegeven had, en daarna ben ik weer terug mijn bed in gekropen. Ineens stond Anna op mijn kamer dat het tijd was om naar de bank te gaan en boodschappen te doen. Ik ging me snel omkleden, terwijl er in de tussentijd een kloppende Paschazia voor mijn deur stond. Pole pole was er nu niet meer bij. Snel mijn schoenen aangedaan en samen met Paschazia ben ik naar het dorpje gelopen. Paschazia vertelde mij een verhaal over een kind dat ze sponsort. Voor hem koopt ze benodigdheden als zeep, kleren, schooltas, etc. Zijn naam is Pieter (ben er niet achter of dit zijn echte naam is, want Pieter is niet echt Tanzaniaans lijkt me, haha). Pieter zijn moeder heeft een ernstige psychische ziekte, waardoor zij niet thuis woont en een gevaar vormt voor haar kinderen. Zijn vader is met een nieuwe vrouw getrouwd en ze is erg gemeen en denigrerend naar onder andere Pieter. Er zijn heftige situaties thuis geweest en Pieter heeft een tijd niet naar school gekund. Elk jaar wordt gekeken naar welke kinderen in een ernstige situatie leven en aan wie hulp kan worden geboden. Dit doen ze samen met de organisatie children of Tanzania. In het dorp zouden we wachten op Charles, Lysanne en Sander. Ik zou geld gaan pinnen van de donaties en om de uitjes en boodschappen te kunnen betalen. Elke keer verwonder ik mijzelf over het feit hoeveel Tanzaniaanse shilling ik op zak heb!

Nadat iedereen gepind had, zijn we naar de supermarkt gegaan. Dit keer een andere supermarkt, een stukje kleiner dan de vorige, maar prima voor de basis dingen die gehaald moesten worden (voornamelijk water). Charles vroeg na de boodschappen wat ik graag wilde, waarop ik aangaf dat ik naar huis wilde. Lysanne ging met mij mee en Sander ging nog naar de borderschool. Doordat er best veel regen is gevallen de afgelopen tijd, is het onmogelijk om met de auto bij ons huis te komen. Het blijkt dat dit jaar het regenseizoen eerder is begonnen en dat hebben we geweten. Jeetje, wat een tropische regenbuien.. Die voornamelijk in de ochtend en avond zijn. Overdag is het rond de 27 graden en kan je je niet voorstellen dat het in de avond zo tekeer kan gaan. Bij thuiskomst stond een welcome tea klaar met een bakje popcorn. Ook de kinderen kregen een bakje popcorn en een muffin, wat een verwennerij! Na de welcome tea heb ik een lekkere Tanzaniaanse douche genomen en in de avond heb ik een rustige avond gehad. Samen met Wade heb ik in de avond een stukje cinderella gekeken op mijn telefoon, totdat hij tegen me aan viel in slaap. Daarna heb ik snel mijn bedje opgezocht in de hoop dat ik morgen weer naar school kan. Lala salama. 

donderdag 10 oktober

Deze ochtend ging de wekker weer om 7 uur en zijn we na het ontbijt lopend naar school gegaan. Door de vele regen en modder zijn de wegen onbegaanbaar en is het soms zelfs lastig te wandelen. En dat heb ik geweten... Plat op mijn gezicht gegaan toen we bijna bij school aankwamen.... Op school mezelf weer een beetje gefatsoeneerd en daarna aan de slag gegaan met verschillende tekeningen te maken voor middle class. Ze wilde tekeningen van 'dangerous things' om in de klas op te hangen.

Nadat we met zijn drieën de tekeningen hadden gemaakt, zijn we aan de slag gegaan met tekeningen maken bij het alfabet voor baby class. Het begin was gemaakt, totdat het papier op is en we dit gingen vragen bij Charles. Toen we bij Charles zijn kantoor aankwamen, vertelde hij ons dat we mee mochten om de school te promoten. We moesten de visie en motto even opzoeken en goed onthouden, zodat we mensen konden overtuigen om hun kind naar Rockland school te laten gaan. We gingen met Charles, de headteacher en Nanjaco. We reden een andere kant op dan normaal en de wegen waren vele malen beter. We gingen naar een militaire omgeving, waar militairen en hun gezin wonen. De insteek was om daar naartoe te gaan, aangezien zij geld genoeg verdienen, zodat Charles geld kan vragen als hun kind eventueel naar Rockland school zou komen. Het is bizar hoe goed de wegen daar zijn en de manier waarop de huizen gebouwd zijn. Bij aankomst daar, gingen ze in gesprek met een docent, die ons doorverwees naar een gezin. We liepen naar het gezin toe en mochten binnen komen, ook wij als mazungu's. Ze waren super gast vrij, maar geen idee wat er is besproken, want ze spraken in Swahili. Daarna zijn we nog naar een ouder gedeelte van de basis gelopen en daar met een ander gezin gepraat. We ontvingen hier verschillende soorten net geoogste bonen en guave.

Ik denk dat het idee van Charles was om met ons te pronken, want we hebben eigenlijk niks van de gesprekken meegekregen. Ik verbaas me erover hoe geraffineerd hij te werk gaat, maar dat vind ik ergens ook bewonderingswaardig. Ik begrijp het volledig dat hij door ons wilt laten zien dat zijn school echt een goede school is en hij vrijwilligers heeft om de kwaliteit te verbeteren. Een mooi pluspunt is dat wij weer hele andere delen van het veelzijdige Tanzania te zien krijgen. Nadat ze de school gepromoot hadden, zijn we nog naar een andere militaire omgeving gegaan. We moesten 'even' wachten in de bus. In de tijd dat we aan het wachten waren, gingen Sander en Lysanne een luchtje scheppen. Omdat ze te ver liepen, werden we aangesproken door een militair. Hij snapte er niet zoveel van, maar uiteindelijk was alles goed en kwam even later Charles aangelopen met Chips mayai.

We hadden ondertussen zo'n trek en het was al half 4. Nog nooit zo dankbaar geweest met een beetje eten en wat was het lekker! Daarna vertrokken we weer onderweg naar school. Daar aangekomen stond Irene klaar om naar de koffieplantages te gaan. We gingen eerst langs haar huis en vervolgde daarna onze weg. Waar ik verwacht had verschillende mensen te zien werken, was het enige wat we zagen: planten.

Het was mooi om te zien, maar ik had er meer van verwacht eerlijk gezegd. Terug pakte we de dalla dalla en werden we thuis gebracht. We aten rijst met bonen, cabbage en sinaasappel. Dat was het weer voor vandaag. Lala salama. 

vrijdag 11 oktober

Vanochtend hadden we na het ontbijt ontzettend veel geluk, aangezien de schoolbus nog niet langs was geweest en we niet lopend naar school hoefde. We werden door een ander busje opgehaald en werden naar school gebracht. Aangekomen op school gingen we verder met het afmaken van het alfabet. De gehele ochtend zijn we hiermee bezig geweest. Na de theepauze is Sander met wat kinderen gaan voetballen en hebben Lysanne en ik wat geholpen, maar voornamelijk zijn wij bezig geweest voor versiering in de klassen. Nadat we het alfabet afgemaakt hadden, zijn we begonnen met de decoratie voor graduation van pre-unit. Je moet dit zien als een soort afsluiting van de lagere school, waarna ze naar class 1 gaan. De graduation is op 6 december, maar wij proberen nu al wat voorbereidingen te treffen. Eigenlijk heel bizar dat ze daar zo vroeg mee beginnen, aangezien alles hier pole pole gaat haha!

Even later werden we door vrouwen uit het keukentje geroepen om te helpen met Pourage te verdelen over de groepen. Wanneer zij ons opdrachten geven, gaan zij in een hoekje zitten. Dat is het enige moment dat ik (/wij) me (ons) een beetje misbruikt voel(en). Voor de rest heb ik het idee dat ze juist alleen maar heel dankbaar zijn en ons zoveel mogelijk ons eigen ding laten doen en  In de middag zou er eigenlijk sport zijn, maar doordat de wegen slecht begaan zijn, gingen de oudere klassen debateren. Ik ondersteunde de jongere klassen met buitenspelen. We hebben met ballen overgegooid en gedanst. De kinderen genoten enorm, zoals je kan zien op de foto's!

Je merkt dat de kinderen steeds beter weten waar wij zijn en ze zich steeds comfortabeler voelen bij ons. Ze helpen mee knutselen, komen eventjes met je knuffelen of gewoon eventjes bij me kijken. Doordat ik afgelopen week er 2 dagen niet ben geweest, werd er door heel veel kinderen de vraag gesteld waar ik was en of ik niet meer weg wil gaan. Het is ergens ontzettend lief en aandoenlijk dat ze dat zeggen, maar ik weet (en zij ergens ook) dat er een tijd aankomt dat ik weer weg ga. Voor nu veel aandacht geven aan ze en die lach proberen zo veel mogelijk op hun gezichtjes te laten verschijnen! Ondanks dat de afspraak was om halve dagen te werken, is dat erg lastig te realiseren qua vervoer. Ik mag hier niet alleen de straat op en als ik bijvoorbeeld eerder naar huis zou gaan, wordt er een docent uit de klas gehaald en moet die met mij mee lopen (vind ik dus echt niet nodig, want dat betekent dat een hele klas door mij wordt benadeeld). Na schooltijd zijn we met Irene naar kilimamoto geweest. Dit is een oude krater geweest en hier hebben we flink onze beenspieren getraind.

Na het fantastische uitzicht gezien te hebben en de krater in te zijn geweest, gingen we met de dalla dalla terug. Bij thuiskomst lekker met de kinderen gedanst, gespeeld en geknuffeld. We aten een prutje aardappelen, groenten en vlees en het was ontzettend lekker. Na het eten was het weer tijd voor bed. Lala salama.