dinsdag 15 - vrijdag 18 oktober

Dinsdag 15 oktober

Ik begin de dagen nu toch een beetje af te tellen. Mijn lichaam is op en doet pijn. Met deze dag erbij is het nog zes dagen vrijwilligerswerk. Ik ga en wil het volhouden tot het einde, maar moet even kijken hoe dat mogelijk gaat zijn. Ik probeer positieve momenten uit de dagen te halen, maar dat is knap lastig. Het belangrijkste voor nu is om bewust dingen hier mee te krijgen en dat gaat de ene dag beter dan de andere. 

Vanochtend gingen we naar de dokter, omdat Sander een gaatje in zijn trommelvlies heeft. De dokter ging even in zijn oor kijken. Waar ze in Nederland een otoscoop gebruiken, pakken ze hier de zaklamp van de telefoon en schenen ze in Sander zijn oor. Na wat gekeken te hebben, was de conclusie dat de artsen in Nederland het fout hadden en hij wat oordruppels meekrijgt en pillen voor hooikoorts voor zijn keel. De dokter was op de weg naar school, dus we vervolgde onze weg. Op school aangekomen heb ik de juffen van pre-unit geholpen met huiswerk nakijken. Ik verwonder mij erover dat er zoveel fouten worden gemaakt in het overschrijven van de opdracht en dat het enige wat je dan hoeft te doen, is copy carefully op te schrijven. Ik ben van mening dat de kinderen daar niet echt iets van leren, maar dat is wel hoe het hier werkt. Nadat het huiswerk was nagekeken, heb ik samen met Lysanne en Sander verder gewerkt aan de versiering voor de graduation. Deze is nu ver af, alleen willen we nog wat dingen van hout maken als ze aan hout kunnen komen. Nanjaro werd op pad gestuurd en we zouden binnen een uur aan de slag kunnen, maar dat was natuurlijk niet zo. Om 12 uur hadden we een overleg met Martijn, Charles, teacher Irene, Nanjaro, Paschazia en de drie muzungu's.

Dit overleg wordt altijd gedaan als Martijn er is, zodat gemonitord kan worden hoe het gaat en wat veranderd of verbeterd kan worden. Het was erg fijn dat we hierbij aanwezig konden en mochten zijn. Martijn had wat punten opgeschreven uit de gesprekken die we hadden gehad en die werden allen besproken. Het overleg heeft dik 2 uur geduurd en het voornaamste wat eruit is gekomen, is dat er meer structuur moet zijn en hoe kan Charles dingen uit handen geven, maar gebeurd het nog op een goede manier. Daar konden teacher Irene, Nanjaro en Paschazia hem bij ondersteunen. We lunchten met zijn allen op kantoor bij Charles en daarna zijn we met Paschazia naar het dorpje gegaan. We hebben stof gekocht om Tanzaniaanse jurken te laten maken en deze afgegeven bij een naaiatelier. Alle maten werden opgenomen en volgende week maandag is het klaar (of we hier vanuit kunnen gaan geen idee, haha). We deden nog wat boodschappen op de markt samen met Paschazia. In het Swahili werd constant geroepen dat ze ons naar een bepaald kraampje moest brengen, maar we gingen gewoon op ons doel af. Ofja, op Tanzaniaanse wijze dan. Want we hadden een aantal dingen nodig (lees 5 dingen) en zijn er dik 1.5 uur geweest. Met iedereen werd een praatje gemaakt, bij de kraampjes werden hele gesprekken gevoerd en het looptempo is verschrikkelijk langzaam. We werden door Paschazia getrakteerd op een lolly en vervolgde met de motor onze weg terug naar huis. Thuis aangekomen stond er weer een bakje popcorn klaar en daarna ben ik eventjes gaan slapen totdat we gingen eten. Ik was/ben zo moe en mijn lichaam begint zijn reserves te verbruiken. De nachten zelf slaap ik opzich wel oké, maar vanaf dat de zon opkomt, zijn ze in het huis wakker en dat weet ik dan ook wel, haha! We hadden een uitgebreid diner, want het was de laatste dag van Martijn. We kregen de haan die we eigenlijk gisteren zouden eten, met soort van friet (wat eigenlijk eerder aardappelen zijn), gebakken banaan, wat groente en een overheerlijke smoothie. Het was echt een feest maaltijd. Als je je afvraagt hoe de haan smaakte, erg taai! Ik vond het moeilijk weg te krijgen, met de gedachte in mijn achterhoofd dat het beestje die middag geslacht was, maar met het andere vlees wordt precies hetzelfde gedaan. Dus het is een beetje aanstelleritus. Na de maaltijd heb ik mijn bedje opgezocht en heb ik een lange nacht in het vooruitzicht, omdat we morgenvroeg naar het ziekenhuis gaan en om 9 uur pas vertrekken, dus uitslapen!! Lala salama. 

Woensdag 16 oktober

Om half 10 vertrokken we naar het ziekenhuis voor Sander zijn oor. We zouden eigenlijk om negen uur gaan, maar een half uur verschil is voor Tanzaniaanse wijze erg op tijd! Het ziekenhuis was in Arusha, dus het was eventjes rijden. Na wat gezocht te hebben, kwamen we aan bij het ziekenhuis. Ik heb helaas geen foto's van het ziekenhuis kunnen/mogen maken, maar je moet het voorstellen als een overdekte ruimte waar mensen (heel veel mensen) wachten totdat ze naar het loket mogen komen en ze te horen krijgen waar ze naar toe moeten lopen. Er zaten ongeveer 15 mensen voor ons op de stoeltjes. De stoelen staan in rijen met acht stoelen naast elkaar ongeveer. Elke keer als er iemand is opgestaan, schuift iedereen een stoel verder. Een soort stoelendans dus! Na even gewacht te hebben, was Sander aan de beurt. We werden meegenomen naar de kamer van een dokter die wat vragen stelde. Mijn idee van dit gesprek was dat hij duidelijk wilde maken dat het geld kost en hij dat eerst zelf moet betalen. Je ziet daarin dat zij echt gefocust zijn op het geld en dat dat hier niet vanzelfsprekend is. Nadat Sander had aangegeven dat hij daarvan op de hoogte was, moest hij gaan betalen. Wij dachten, huh, hoezo moet je nu gaan betalen als er nog niks is gebeurd. Blijkbaar is het hier normaal dat je voorafgaand betaald voor het gesprek dat je met een dokter hebt. We konden weer terug naar de dokter en die stelde wat vragen, maakte wat grapjes en keek naar Sander zijn oor. En deze keer niet met de zaklamp van de telefoon! Zoals Sander dacht, is het een infectie en er werd een antibiotica kuur voorgeschreven. Voordat de medicatie opgehaald kon worden, moest er weer betaald worden en daarna konden we gaan. We zouden weer terug naar school gaan, maar hadden enkele tussenstops. Aangekomen op school hebben we wat rondgelopen en met de kinderen buiten gespeeld. Daarna was het lunchtime en werd er afscheid genomen van Lysanne. Voorheen werd dit groots gevierd, maar in het overleg maandag met Martijn zijn daar wat meer afspraken over gemaakt, dat het ook wat kleiner gevierd kan worden. Eerder lag de school de hele dag stil en moest alles draaien om het afscheid van de vrijwilliger. De kinderen vroegen constant of ik ook weg ging en dat ze dat niet leuk zouden vinden, dus op die koppies verscheen een glimlach van oor tot oor toen ze hoorde dat ik hier nog wat dagen zou zijn.

Nadat de school uit was hebben we een planning gemaakt voor de overige dagen en daarna zijn we het dorpje in gegaan om voetbal te kijken. We stapten uit aan de grote straat en zijn toen een steegje in gelopen. Charles zei ons dat het in een soort café was, maar toen de deur open ging, was het een grote ruimte waar te veel man op elkaar zat/stond. Toen we binnen kwamen riep iedereen muzungu's en hebben we een plekje gezocht. Nadat we een plekje hadden gevonden, werd de tv aangezet (de eerste 40 minuten waren al om, want pole pole). De verbinding was slecht, dus meerdere malen viel het beeld uit. Het voetbalveld was niet groen, maar helemaal oranje. Het leek meer op een atletiek veld dan een voetbalveld. Zoals verwacht was het niveau niet zoals we dat in Nederland kennen. Ik moet eerlijk zeggen dat zelfs Willem II (niet lullig bedoelt, maar het is gewoon zo..), hier makkelijk van had kunnen winnen! De passie en het enthousiasme die de Tanzanianen hier hebben fantastisch en gaf me geregeld kippenvel.

Nadat de voetbalwedstrijd was afgelopen (het bleef 0-0 en was een mega saaie wedstrijd, maar de ervaring was ontzettend bijzonder), heb ik Lysanne wat geholpen met haar spullen en heb ik afscheid genomen van haar. Best raar dat ik haar weer over een week zie, want ze is echt mijn maatje hier. Zij vertrekt naar een dorpje verderop en gaat daar in een ziekenhuis werken. Er stond weer wat thee en popcorn voor ons klaar en samen met Wade, Patricia en Caroline hebben we daar lekker van gesnoept. Na het eten heb ik weer een lekkere douche genomen en heb ik mijn bedje weer opgezocht. Voor de eerste keer alleen slapen hier in Tanzania! Lala salama. 
 

Donderdag 17 oktober

Na een slechte nacht slapen, werd ik op tijd wakker van de harde regen. Samen met Sander heb ik ontbeten en de kinderen waren nog niet opgehaald door de schoolbus. We maakte ons snel klaar en hadden geluk, want we konden met de schoolbus mee. Dat bespaarde een wandeling in de regen! We werden door een klein busje opgehaald, die helemaal volgestampt was met kinderen. We haalden kinderen thuis op en vervolgde de weg naar school. De wegen zijn slecht begaanbaar en er waren ontzettend veel modderstromen. Op school aangekomen heb ik gewerkt aan een format wat in het huis van Charles opgehangen zal worden, zodat er bij aankomst voor de vrijwilligers meer duidelijk is. Nadat dat gedaan was, heb ik samen met Sander nog wat voorbereidingen getroffen voor de graduation van pre-unit. Er zijn eigenlijk twee plekken waar wij kunnen/gaan zitten op het schooltje. We gingen nu naar een bijgebouw en dan moet je een stukje door het zand (wat nu dus modder is) lopen. Doordat er zoveel regen is gevallen, is het pad op sommige plekken net drijfzand. Ik liep voorzichtig (want ik weet wat voor kluns ik ben) over het pad. En drie keer raden, ik zak met één been tot mijn lies in het zand.

Ik begon super hard te lachen, want ook dit hoort bij het Tanzaniaanse leven. Sander die was een eindje verder en zei tegen mij: Amber wat ben je klein, dus ik vertelde dat ik in het zand was gezakt. Wij allebei flink lachen en dat zorgde ervoor dat mensen mij zagen. Ik probeerde mijn been uit het zand te krijgen, maar dat was onmogelijk. Mijn held Nanjaro kwam aangerend en heeft mij uit het zand geholpen. De schoonmakers/koks kwamen naar me toe gelopen en hielpen mij met schoonmaken. Ik moest mijn broek uit doen en kreeg een traditionele Tanzaniaanse rok aan met slippers. Dit is de eerste dag geweest dat ik het echt koud had, ondanks dat ik mijn fleecevest aan had. Na wat opgewarmd te zijn met thee, ben ik in middle class gaan helpen bij teacher Irene. We hebben liedjes gezongen en ik heb ondersteuning geboden bij het nakijken van huiswerk en schoolwerk en eventueel opnieuw uitleg bieden. Bij het controleren van het juist opschrijven van het huiswerk, kwam ik er achter dat er vaak fouten werden gemaakt door de leerlingen. Irene zei dat ik het zelf moest aanvullen, maar ik was het daar niet mee eens. Ik legde uit dat wanneer een kind het zelf doet ervan kan leren. Ze had dit nooit zo gezien en gaf haar een heel nieuw inzicht, wat ik best tof vond om te horen. Het scheelt haar een hoop werk en daarnaast leren de kinderen er ook nog eens van. Doordat de wegen zo slecht begaanbaar zijn, waren de kinderen uit en werden ze op tijd naar huis gebracht. Met wat kinderen die moesten wachten heb ik gespeeld op het schoolplein en rond 4 uur gingen we naar de markt in Ngaramtoni.

Er liep een meisje met ons mee, ik schat haar een jaar of 5, en ze heeft de hele weg mijn hand vastgehouden en niet meer losgelaten. Nadat we haar thuis hadden afgezet, zijn Sander en ik met Irene en Neema (ook een docent) naar de markt gegaan. Deze markt is echt ontzettend groot, met super veel mensen. Uit dorpen rondom komen mensen om spullen te halen, voor een goedkopere prijs. Er wordt veel fruit en groente verkocht, maar ook veel kleding en speelgoed. We hebben ongeveer 1.5 uur rondgeslenterd en toen de lucht erg donker werd, zijn Sander en ik thuisgebracht op de motor. Op de markt hadden we mango's gescoord dus die gingen we even uitdelen en nuttigen. Het fruit en de groenten zijn hier vele malen lekkerder dan in Nederland, dus dat was echt smullen. Nadat we de mango's hadden opgegeten heb ik samen met Paschazia, Wade, Patricia en Caroline heerlijk gedanst en liedjes gezongen. We aten deze avond vroeg, wat fijn was, zodat ik op tijd naar bed kon.

Toen ik net op bed lag, kwam Charles met fantastisch nieuws dat er zaterdag een extra dag safari mogelijk is. Sander en ik waren zo blij en enthousiast dat we het met Lysanne hebben overlegd en we dus zaterdag een extra dag safari hebben. Morgen moeten we daar even geld voor pinnen en nu komt het einde toch echt wel in zicht. Ondanks dat het ontzettend zwaar is en ik mij ellendig voel, is er wel echt een band met de kinderen en de familie van Charles. Ze zijn nog steeds zo lief voor mij en dat maakt het allemaal wel een stukje dragelijker. Voor ik het weet is dit avontuur klaar en is het alleen nog maar een herinnering, dus ik probeer er het beste uit te halen! Lala salama

Vrijdag 18 oktober

Habari za asubuhi! (goedemorgen). Vanochtend ben ik weer eens te voet naar school gelopen samen met Sander. Vandaag is een kortere dag dan normaliter, aangezien het vrijdag is. In de middag staat sporten op het programma en dat is echt een moment waar de kinderen zich kunnen uitleven, zo heerlijk om te zien. Na een goede ochtendwandeling te hebben gehad, heb ik teacher Irene ondersteund bij het lesgeven. Ik had tot 9 uur wat nagekeken en daarna ben ik samen met Sander, Charles en een mannetje van school richting de bank gereden. De weg die wij normaal gebruiken om naar de grotere weg te gaan, was afgezet wegens werkzaamheden. Om die reden moesten wij een andere weg pakken, die slechter begaanbaar is. Zeker door de regenval is het een stuk lastiger om er te rijden. De achterkant van de auto bewoog van links naar rechts en het was lastig om de auto onder controle te houden. Uiteindelijk raakte we in een slip terecht en had Charles zich helemaal klem gereden. Sander en ik stapten uit om te helpen en er kwamen wat lokale mensen hulp bieden. Aangezien ik een erg goede rijinstructeur heb gehad (en het is niet van de ANWB haha), wist ik wat wel en niet handig was. Stond ik daar als vrouw te bemoeien met wat wel en niet handig was, wat uiteindelijk als resultaat had dat we na 3 kwartier eruit waren!

Het is mooi om te zien hoe lokale mensen elkaar helpen en ondersteuning bieden. Om hen te bedanken kregen ze een lift naar huis, zodat ze niet de weg hoefde te lopen. Nu konden we eindelijk onze weg weer vervolgen naar de bank. Daar aangekomen was het een heel gedoe om aan dollars te komen voor de safari die we morgen gaan hebben. Het systeem deed het niet goed en daardoor kon ik niet pinnen, terwijl bij Sander zijn pinpas het weer niet deed. Uiteindelijk was het toch gelukt om mijn paspoort in het systeem te krijgen en heb ik geld kunnen pinnen voor de safari. Charles zette ons dicht bij school weer af, zodat we het laatste stuk konden lopen, omdat de wegen nauwelijks begaanbaar waren. Aangekomen op school waren de klassen verdeeld in verschillende groepen, zo had je een drama groep, een zang groep, een dans groep, etc. Er werd deze middag niet gesport, omdat het niet mogelijk was om bij het sportveld aan te komen met de bussen. Ik had een kijkje genomen bij de zang en dansgroep en verbaas mij erover hoe goed die kinderen hier kunnen dansen. Ik vind het heerlijk om te zien dat ze zich nergens iets van aantrekken en gewoon lekker kind kunnen zijn. Die koppies zijn zo blij en tevreden en ze moedigen elkaar allemaal aan om te gaan dansen. Na de lunch waren de kinderen uit en heb ik de kinderen meegeholpen om naar de bus te lopen, aangezien die verder weg geparkeerd stond. De kinderen raken steeds meer aan mij gehecht en komen graag om een knuffel vragen of een high five.

Nadat alle kinderen richting huis waren, ben ik samen met Sander en Irene naar de dalla dalla gelopen, zodat we naar de Masai familie konden gaan. Waar we uitstapte stond een vader van een kind van school op ons te wachten, die als tolk zou dienen. De Masai spreekt geen Swahilli of Engels, maar heeft hun eigen taal. Na zon 15 minuten gelopen te hebben, kwamen we bij de familie aan. We liepen het veld op waar omheen de huizen stonden. Alle kinderen die daar leefde, kwamen op ons afgerend. De kinderen pakten de handen van mij en Sander vast en maakte zelfs ruzie om wie welke hand mocht vasthouden. De Masai is een stam die in Kenia en Tanzania leeft. Eén man kan met meerdere vrouwen trouwen en verwekt veel kinderen bij die verschillende vrouwen. Elke vrouw heeft haar eigen huisje en vee, zodat ze kan zorgen voor de kinderen. Veel kinderen gaan niet naar school en moeten helpen de kudde te hoeden en helpen met het werken op het land. De Masai ziet muzungu’s als rijke mensen, waardoor er verwacht wordt dat wij hen betalen omdat we daar mogen zijn. Ze ontvingen ons erg hartelijk en lieten ons de huisjes en keukens zien. Daarnaast werden we op de wijze van de Masai gekleed.

Na dit intense avontuur zijn we met de dalla dalla terug gegaan en hebben we in Ngaramtoni een motor gepakt die ons thuis heeft afgezet. In de avond heb ik één van de Tanzaniaanse gerechten geproefd. De eerste happen waren oké, maar daarna…

Ik neem zo nog een lekkere douche en dan ga ik slapen, want morgen helemaal fris en fruitig voor mijn eerste safari oooit! Lala salama.